-Վաղը նորից նոր օր է գալու:
Չափազանց հուզական ու ռոմանտիկ լինել պետք չի գիտակցելու և իմանալու,որ վաղը
նորից նոր օր է գալու:Հնարավոր է` ավելի լավ կամ վատ օրեր են. քոնն են, պիտի ապրես:Մի
պահ կտրվիր առօրյայիցդ ու մտածիր` իսկ եթե վաղը քեզ նոր օր չխոստանա՞…
Դուրս կգաս բնության դեմ ու էլի կբախվես նույն հարցին:
Ի՞նչ եմ փնտրում, ի՞նչ եմ ուզում: Ու էլի կընկնես փիլիսոփայության
գիրկը…
-Հիմա գիտակցու՞մ ես,որ հարցերդ շատ են՝ մանր ու մեծ, խուճուճ ու երկար…..
Խոսքս փորձեցի իրական ապրումներով սկսել:Շատ ենք խոսում մարդկանց տարաբնույթ
լինելու մասին:Ինդիվիդուալ ենք համարում ամեն մեկին ու էլի երկար ու բարակ անուններ
ենք տալիս:Իրականում փորձում ենք գտնել մեզ,ձևավորել մեր «ես» –ը:Բայց էս ամենը այնքան
էլ հեշտ չի. լինել ինքնահաստատված ու հասուն,դեռ չի նշանակում հասկանալ, թե որն է նպատակդ:Ամեն
օր մտածում ես մանր ու մեծ հարցերի շուրջ, բայց չկա հիմնականը:Գուցե դեռ փոքր եմ ու
չեմ ընկալում «շռայլածս բառերի» իմաստը, բայց
գրում եմ հոգեկան «թեժ» իրավիճակում:Ակամա գալիս են մտքեր, հետո հասկանում եմ, որ հեռանում
եմ իրականությունից, հետ եմ գալիս ու նորից…
Ասում են այսպես լինելը ավելի վատ է, քան այնպես,այնպեսն ավելի վատ, քան մի այլ
կերպ,բայց այս դեպքում լավ կամ վատ չկա:Սա
կյանքի հակասական ու բուռն ընթացք է,որ չունի գերխնդիր:
-Ձգտի’ր միշտ լինել պատանի ու
մտածիր,որ դեռ ժամանակ կա և ոչ հակառակը...
հեղինակ՝ Աննա Միքայելյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий