Բլոգս՝ 1 տարեկան: Ուղիղ 1 տարի առաջ հենց էս օրը՝ օգոստոսի 29-ին, բացեցի բլոգս: Ամիսն ու ամսաթիվն էլ են ցույց տալիս, որ շատ երկար չեմ մտածել բացել չբացելու մեջ, որովհետև հակառակ դեպքում՝ հիշարժան օր կընտրեի կամ իմ սիրելի թվով օրը՝ ինչ-որ ամսի 17:Միշտ սիրել եմ գրել, դրանից առաջ էլ եմ շատ գրել, առհասարակ երազանք եմ ունեցել գիրք գրել ու հուսամ` մի օր կիրականացանեմ. դրա համար էլ էս տրամաբանական էր: Երբեք չեմ ուսումնասիրել «բլոգերություն» կոչվածը ու մինչև հիմա էլ ոչ մի բանի մեջ չեմ խորացել, ինչը կապվածա բլոգի հետ՝ զարդարել, յուրահատուկ բաներ մտածել, ընթերցողներ հավաքել. պետք չէր: Ես ուղղակի ուզում էի գրել: Բլոգիս համար ուրիշ գաղափարախոսություն էի ընտրել: Եթե շատերը գրում են ինչ-որ ակտուալ իրադարձության մասին կամ վերցնում են ինչ-որ բան ու սկսում վերլուծել, ես, բացի 1-2 պոստից, հիմնականում, գրել եմ հեղինակային նյութեր: Գրել եմ իմ մասին, ինձ հարազատ մարդկանց մասին, ինձ համար կարևոր մարդկանց մասին, իմ նախասիրությունների ու հոգեվիճակների մասին: Տեղադրել եմ իմ առաջին գրական փորձը՝ պատմվածք՝ 2 մասով: Շարունակելու եմ նույն կերպ:
Անտեսել եմ բլոգիս, օրերով մոռացել, բայց ինքն ինձ հարազատա: Կապվել ենք: Ուղիղ 1 տարի առաջ ողջունեցի քեզ, բլո՛գ, teddy's blog: Դրանից մեկ տարի հետո շնորհավորում եմ 1 տարիդ: Շնորհակալություն Facebook-ին, որովհետև դրա միջոցով եմ տարածել պոստերս, լսելի դարձրել մտքերս ու ունեցել իմ ընթերցողների շատ փոքր խումբը, բայց դե ինձ համար մի շատ կարևոր սկզբունք կա. կարևորա որակը, ոչ թե քանակը: Շնորհակալություն իմ հավատարիմ ընթերցողներին, մասնավորապես՝ Աննա Միքայելյանին (ի դեպ՝ 2 պոստ բլոգումս հենց իր հեղինակայինն են. «Անվերնագիր» («Անվերնագիր»ես եմ անվանել, որովհետև ինքը վերնագիր չեր դրել), մյուսը՝ «Գունազարդ դալաններ կամ«graffiti» պոստը, հիմա ինքն արդեն իր սեփական բլոգն ունի,http://ann-positive.blogspot.com - կարդացե՛ք, շատ հետաքրքիր է գրում):Աննային շնորհակալ եմ, առհասարակ, էս 1 տարվա ընթացքում ինձ աջակցելու, օգնելու, ոգևորելու համար, էտ ամենը կարող եք տեսնել նկարներով, որոնց հեղինակն ինքն է: Ու էլի մեկ անգամ. Շնորհավո՜ր 1 տարիդ:
