Ասում են`տաղանդները 100 տարին մեկ են ծնվում, հանճարները` 1000 տարին մեկ: Ու սկսում ես մտածել, թե որքան գերբնական, բոլորից վեր ու բարձր են լինում այն անհատները, որոնց մարդկությունը «հանճար» է անվանում, և ամեն ժամանակաշրջան չէ, որ տալիս է այդ «հանճարին»: Հետո հասկանում ես, որ միգուցե ամեն բնագավառում ուշ-ուշ, բայց ծնվում են նրանք, իսկ բնագավառներից մեկն էլ ֆուտբոլն է, որն էլ իր հերթին յուրահատուկ արվեստ է ու արվեստի մյուս ճյուղերի նման տվել է իր տաղանդներին ու նաև ֆուտբոլային եզակի հանճարներին: Ինձ համար այդ հանճարը նա է` միակը, անկրկնելին, ֆանտաստիկը…Զինեդին Զիդանը: Նրա խաղով էր, որ ֆուտբոլը դարձավ ինձ համար յուրօրինակ արվեստ, նրա խաղն էր, որ նույնքան գեղեցիկ էր, որքան էսթետիկական հաճույք պատճառող ցանկացած գլուխգործոց: Համոզված եմ, որ ոչ միայն ինձ, այլև շատերի համար Զիդանը եղել է այն ֆուտբոլիստը, որի կատարելության հասնող խաղը ստիպել է սիրել ֆուտբոլը: Իզուր չէ Լոբոնովսկին ասել.«Նա ապագայի ֆուտբոլիստի նախատիպն է…Նա գրեթե անթերի է»: Ֆուտբոլը տվել է բազում փայլուն ու տաղանդավոր ֆուտբոլիստներ, բայց մեր սերունդը հիացել ու ապրել է նրա խաղով և ոչ միայն մենք, այլ նաև ավագները: Հիշում եմ, թե ինչպես հայրս մի անգամ ասաց. «Նա ֆուտբոլային «պրոֆեսոր» է, գիտակ, մի ամբողջ թիմ, լիդեր»:Եվ իսկապես նա լիդեր էր, որը ներքին թելերով էր առաջ տանում թիմը, էլեգանտ անհատականություն, որը յուրահատուկ համեստությամբ էր վայելում հաղթանակի դափնիները, «նկարիչ», որ յուրահատուկ գույներով էր նկարում ֆուտբոլը, փլեյմեյքեր, որը ուրույն ձեռագրով էր կերտում իր խաղը, ձեռագիր, որը թերևս ոչ ոք էլ չկարողանա ընդօրինակել: Հաճախ կարելի է լսել, որ Մեսսին Մարադոնայի հետնորդն է, Ռոնալդոն`Պելեի և այլն, բայց նոր զիդաններ չկան, չեն լինի անգամ նրա որդիները, որոնք բոլորն էլ եթե դառնան ֆուտբոլիստներ, չեն լինի այն Զիդանը, որին աստավածացնում է ողջ Ֆրանսիան, որը միլիոներինն է:
Նրա միջոցով է, որ սիրել եմ ոչ միայն ֆուտբոլը, այլ նաև Մադրիդի «Ռեալը»:Տեսել ու հիացել եմ նրանով ու «Գալակտիկոսի» խաղով, որը հաղթում էր աշխարհում ամեն ինչ ու ամենքին: Իսկ նա ինձ ու շատերի համար եղել է այդ գալակտիկոսի ամենավառ փայլող աստղը: Բոլոր այդ անցումները, գոլերը և անգամ ամենապարզ փոխանցումները ստիպել են հիանալ բոլորին`թե՛ նրա տաղանդի երկրպագուներին, թե՛ անգամ մրցակիցներին:Իսկ ֆուտբոլային հանրությանը ոչինչ չէր մնում, քան պարզապես ծափահարել ֆուտբոլային այդ բացառիկ անհատականությանը,, անկրկնելի, ֆանտաստիկ, մի տեսակ վերերկրային ֆուտբոլի կրողին ու կերտողին որը հաղթեց ամեն ինչ ու դարձավ աշխարհինը:
Նա չկարողացավ ավարտին հասցնել իր կարիերայի 10 րոպեն, այնինչ որքան հիանալի կլիներ այն ֆոտբոլիստի կարիերայի ավարտը, որը նոր մակարդակ ստեղծեց խաղադաշտում: Բայց Մատերացիի հետ ընդհարումը շատ փոքր բիծ էր այն փառավոր ուղղու համեմատ, որ անցավ Զիդանը, անուն, որը պատվի, հարգանքի և ֆանտաստիկ ֆուտբոլի խորհրդանիշն է:Արդյոք այլ ելք կունենար 2006 թվականի ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը, եթե խաղադաշտից չհեռացվեր Զիդանը…երևի թե ոչ, բայց դա արդեն ոչինչ չէր փոխում…Զիդանը հեռացավ խաղադաշտից անգամ առանց նայելու շատերի համար բաղձալի գավաթին և դա արդեն իսկ բավական էր:
«Պելեն ցույց տվեց, թե ինչպիսին պետք է լինի ֆուտբոլիստը, Կրուիֆը` թե ինչպիսին պետք է լինի ֆուտբոլը»: Ֆիլատով
Արդեն 5 տարի է, ինչ ֆուտբոլին հրաժեշտ է տվել ու խաղադաշտ դուրս չի եկել այն ֆուտբոլիստը, որը ցույց տվեց թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը:
